Wegwaaiplastic wordt niet aangepakt

Zomaar een buitenterras ergens in Holland. Het waait lekker en je bestelt een kopje thee. De thee zit verpakt in plastic. Het bijbehorende koekje ook. Het soort plastic dat gemakkelijk scheurt. Waar moet je deze verpakking laten? Voor je het weet neemt de wind het mee en draag je onbedoeld bij aan plasticvervuiling. Eenmaal in het milieu is de kans klein dat iemand de snippers opruimt.

Wegwaaiplastic is een typisch voorbeeld van een ontwerpfout. Deze plastics lopen veel risico om in het milieu terecht te komen, maar noch de producent noch de exploitant van het terras houdt daar rekening mee. Het plaatsen van prullenbakken biedt ook geen garantie tegen wegwaaien.

Tegelijkertijd zijn er nauwelijks kosten gemoeid bij het reduceren van de kans dat plastic wegwaait. Iedereen met gezond verstand kan al eenvoudige maatregelen treffen die er toe doen. Waarom gebeurt dat dan niet? Je zou bijvoorbeeld verwachten dat de overheid maatregelen neemt om — in dit geval — wegwaaiplastic te voorkomen. Maar de invoering van nog meer regels stuit op grote weerstand. Om dat probleem te omzeilen sluit de overheid milieuconvenanten of green deals met belanghebbende partijen.

Een simpel terrasbezoek leert echter dat zelfs de meest eenvoudige maatregelen uitblijven, al dan niet als onderdeel van zo’n milieuconvenant. Het zal lang duren voordat daarin verandering komt. Ontwerpfouten worden namelijk niet snel hersteld op vrijwillige basis.