Terwijl 2020 met een oorverdovend geknal losbarst, begin ik in gedachte herinneringen aan 2019 te back-uppen. Ik krijg een heerlijk warm glas in mijn handen gedrukt en niet veel later klok ik het laatste slokje glühwein naar binnen. Het vederlichte nepglaasje laat ik vallen in de behulpzaam toegestoken plastic zak. Het kersverse jaar is drie minuten jong als ik mijn eerste wegwerpplastic heb verbruikt.
De volgende dag rommel ik wat in mijn back up, op zoek naar goede voornemens. Al snel stuit ik op een fris en vrolijk appje dat ik vergat te installeren: My Little Plastic Footprint. Als ik het appje even later vertel wat ik zoal aan plastic verbruik, schiet mijn Plastic Mass Index direct in het rood.
Oeps, ik dacht dat ik het best goed deed, met mijn katoenen boodschappentassen en broodzakjes. Als ik teleurgesteld opkijk en me afvraag wat ik kan nog meer kan doen, valt mijn oog op het telefoonhoesje. En vervolgens op de balpennen, mijn koffiebeker, het radiootje, de plantenpotten, de rits van een rondslingerende jas, een bakje met nootjes. Allemaal plastic.
Ik hoef de keuken niet in te lopen om de kleurige spatels voor de geest te halen. De la met diepvrieszakjes in alle vormen en maten, de kruidenpotjes en de net gekochte zak met appels. Plastic. Ik ren naar boven, naar de badkamer, en zie tandenborstels, shampooflessen en tubetjes met allerhande crèmepjes. Plastic. Uit de wasmand bungelt de pijp van een hardloopbroek. Polyester, ook plastic dus. Door naar de zolder, waar grote plastic bakken uitdagend naar me grijnzen. Goed gevuld met ultralichte kampeerspullen. Jaja, plastic.
Ik jaag mezelf weer naar beneden en sleur me, hevig tegenstribbelend, naar de container met plastic afval en doe de klep omhoog. Het appje heeft zijn conclusie al lang getrokken: ik leid aan plastic obesitas. Woedend veeg ik het van mijn telefoon.
De volgende dag draai ik mijn struisvogelgedrag beschaamd terug. Het appje heeft gelijk, mijn PMI is zorgwekkend hoog. Ik wil wel minderen, maar hoe? Dan pas zie ik hoe behulpzaam My little plastic footprint is. Het snapt best dat ik niet alles tegelijk kan. Ik kan 21 items kiezen, zoals de was, reisflesjes, cosmetica, autobanden en ijsjes. Voor ieder item krijg ik een heel praktisch advies om de plasticvervuiling te verminderen. Zodra ik iets van plastic vervangen heb door iets beters, draait het wijzertje van mijn PMI een stukje de goede kant op. Daar word ik blij van.
21 items is best een overzichtelijk aantal. Ik besluit er twee per maand aan te pakken. Terwijl ik vol goede moed op de fiets spring om papieren wattenstaafjes te kopen, zie ik al voor me hoe ik volgend jaar topfit en tevreden terugkijk op een jaar waarin mijn PMI van obesitas naar superslank daalde. Nippend van heerlijk warme glühwein. Uit een echt glas.
Renske Postma
Foto: Jeroen Gosse
De Amerikaanse plasticindustrie heeft het in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw slim gespeeld. In de onthullende documentaire Plastic Wars vertellen kopstukken uit de industrie, inmiddels gepensioneerd, openlijk over de gehanteerde strategie.
In een nieuw rapport van Tearfund is voor het eerst berekend hoeveel ton plasticvervuiling vier multinationals, Coca-Cola, Pepsi-cola, Nestlé en Unilever, in een zestal arme landen veroorzaken: een half miljoen ton! Coca-Cola blijkt de allergrootste vervuiler en is in zijn eentje verantwoordelijk voor 200.000 ton daarvan.
Het coronavirus kan meerdere dagen overleven op harde oppervlaktes, zoals plastic en roestvrijstaal. In de lucht is dat drie uur. Dit resultaat van recent laboratoriumonderzoek roept de vraag op hoe je met plastic verpakkingen moet omgaan om besmetting te voorkomen.
Ducor Petrochemicals als eerste Nederlandse plasticproducent verantwoordelijk gesteld voor vervuiling met plastickorrels.
Compost met microplastics blijft hoofdpijndossier