9 november 2020
Vooral de Amerikaanse chemische industrie is blij met de Save Our Seas 2.0 Act, een nieuwe Amerikaanse wet die de oceaan moet beschermen tegen plasticvervuiling. Dat gebeurt namelijk niet door de productie en het gebruik van eenmalig plastic aan te pakken, maar door een verbetering van het systeem van afvalmanagement. Ook wordt met deze wet een ‘genius’ prijs geïntroduceerd voor het beste idee om de oceaan op te ruimen.
Naar verwachting zal na het Congres, dat de productie van nieuw plastic geen strobreed in de weg legt, ook de Senaat deze wet ook goedkeuren en kan de president tekenen.
De wet is een vervolg op de Save Our Seas Act 1.0 die president Trump in oktober 2018 tekende. Daarin werd het expliciet mogelijk gemaakt om in toekomstige handelsovereenkomsten bepalingen op te nemen over afvalmanagement. De bedoeling was en is dat Amerikaans plasticafval nog makkelijker naar andere landen kan worden geëxporteerd.
Trump verklaarde toen dat hij er alles aan zal doen om te voorkomen dat andere landen de oceaan als dump voor afval gebruiken. Doelend op Aziatische landen, zei hij tijdens de ondertekening: ‘The bad news is it floats towards us’.
Trump heeft duidelijk boter op zijn hoofd, want volgens recent onderzoek wordt tot een kwart van het door de VS geëxporteerde plasticafval illegaal gedumpt en draagt daarmee enorm bij aan de plasticsoep.
Nu is er dus een aangepaste versie, de Save Our Seas 2.0 Act. Amerikaanse ngo’s reageerden daarop furieus. Deze wet kijkt namelijk alleen naar oplossingen voor het plasticafval ná gebruik. Ze stuurden eind september een open brief naar het Amerikaanse Congres toen de wet daar behandeld werd. De ngo’s vrezen dat de plasticsoep door deze wet zelfs zal verergeren.
Zo wordt met de wet onderzoek bevorderd naar gebruik van plastic in de infrastructuur (denk aan plastic in asfalt) en chemische recycling. Gevreesd wordt dat deze ‘oplossingen’ straks een grote constante toevoer van plasticafval nodig hebben. En dát past precies in het straatje van Big Oil. De chemische industrie heeft namelijk miljarden geïnvesteerd om van schaliegas nog meer plastic te produceren.
De brief had geen enkel effect. In het Congres werd de wet unaniem aangenomen na een debat van nog geen kwartier.
De wet past perfect in het beleid dat de afgelopen decennia is gevoerd door industrie én overheid. Daarin ligt de nadruk op recycling en het opruimen van plastic, terwijl de ongeremde productie van plastic, buiten schot blijft. Lees hierover de analyse in The Intercept.
Het beleid gaat veel over maatregelen waar je op zichzelf niet tegen kan zijn, maar die afleiden van het echte probleem. Deze strategie van afleiding (‘distraction’) werd in beeld gebracht in de onthullende documentaire Plastic Wars.
Het recente en uiterst gedegen rapport Talking Trash beschrijft afleidings-tactieken die veelvuldig worden gebruikt, zoals:
De sector verklaarde in 2018 dat het gebruik van plastic microbeads met 97,6% gedaald was en beloofde dat er in 2020 geen verzorgingsproducten meer verkocht zouden worden met plastic microbeads. Dergelijke producten worden echter nog altijd te koop aangeboden, blijkt uit wetenschappelijk onderzoek.
Journaliste Laura Hoogenraad heeft onderzoek gedaan naar het hergebruik van oude, versnipperde vloerbedekking vol chemicaliën in maneges. Ze doet er verslag van in dit artikel.
Op kinderspeelplaatsen wordt industrieel afval vol toxische stoffen gebruikt onder het mom van ‘circulaire economie.’
Voor het eerst hebben wetenschappers microplastics in de placenta aangetroffen. Ook blijkt uit recent onderzoek dat baby’s dagelijks 1,6 miljoen microplastics binnenkrijgen via voeding uit plastic flesjes.
Oproep aan de staatssecretaris: regel statiegeld op blikjes in één keer g...