Composteerbaar
Wat is het probleem met ‘biodegradable’ plastic en wat zijn composteerbare plastics? Lees hier meer over wat wel en niet afbreekbaar is.
Wanneer overheden, nationaal of internationaal, overwegen om via belastingen of wettelijke maatregelen plasticvervuiling aan te willen pakken, zijn bedrijven er snel bij om te benadrukken dat ze zelf maatregelen zullen nemen op vrijwillige basis. Een optie is om de overheid aan te bieden met een eigen plan te komen. Je kunt als sector vervolgens een alternatief bedenken dat voor jaren vertraging zorgt, terwijl het lijkt alsof je meewerkt. Deze strategie van ‘meestribbelen’ is vooral effectief in het licht van periodieke verkiezingen. Want met andere politici aan het stuur, begint het spel overnieuw. Politici komen en gaan, maar de lobbyisten van bedrijven die over grote dossierkennis beschikken, blijven. Hun belangrijkste opdracht is om hinderlijke regelgeving te voorkomen.
Een mooi voorbeeld van zelfregulering biedt de Europese cosmetica-industrie. De industrie voegt op grote schaal plasticdeeltjes toe aan verzorgingsproducten, van tandpasta tot eyeliner en van scrubs tot scheerzeep. Die deeltjes vervullen verschillende functies. Mede dankzij de campagne Beat the Microbead werd en wordt grote druk uitgeoefend om deze microplastics niet meer toe te passen. Om een verbod te voorkomen, besloten de bedrijven enkele jaren geleden om de microbeads vrijwillig uit hun producten te halen. Die waren toegevoegd om te kunnen scrubben. Daartoe werd uitgegaan van een eigen definitie die toeliet dat andere microplastics — die andere functies vervullen — als ingrediënt aan de producten konden blijven worden toegevoegd. Zouden namelijk via wettelijke maatregelen alle microplastics uit de producten gehaald moeten worden, dan moest wel 90 procent van de formules worden aangepast. Het onuitgesproken doel van zelfregulering was in dit geval om nog niet over te stappen op geheel plasticvrije verzorgingsproducten. Dat zou namelijk met hoge bedrijfskosten gepaard gaan.
Bedrijven presenteren zich graag als groen en duurzaam, maar dat wil niet zeggen dat ze dat ook altijd zijn. Bedrijfsactiviteiten een groen sausje geven, wordt greenwashing genoemd. De voorbeelden zijn legio, ook met betrekking tot de plasticsoep. Het 3R Initiatief van Danone, Veolia, Nesté en Tetra Pak is een voorbeeld. Om de snel toenemende plasticvervuiling tegen te gaan zijn deze multinationals van plan gezamenlijk recycling promoten en introduceren ze een nieuw kredietsysteem. Deelnemende bedrijven kunnen kredieten kopen in projecten die gericht zijn op opruimen en recycling. Daardoor krijgen de waste pickers meer inkomen en wordt er meer afvalplastic ingeleverd. Het is een illusie dat dit soelaas biedt. Maatregelen die er wel toe doen, zoals het drastisch reduceren van plastic verpakkingen, worden niet genomen.
Wat is het probleem met ‘biodegradable’ plastic en wat zijn composteerbare plastics? Lees hier meer over wat wel en niet afbreekbaar is.
Lichtgewicht verpakkingen brokkelen eerder af in kleine stukjes dan verpakkingen die dikker en steviger zijn. Maar dit is lang niet het enige probleem…
De bedrijven kunnen onbeperkt plastic verpakkingen op de markt blijven brengen zolang ze zelf niet verantwoordelijk zijn voor de end of life-fase.
Recycling van plastic voorkomt niet of nauwelijks dat plastic in het milieu terechtkomt, hoe we ook ons best doen. Wat kunnen we wel doen?