Alles over de plastic soup
Zie jij ook steeds vaker plastic afval op straat of in het water? Plastic tasjes, of iemand die het papiertje van een chocoladereep op straat gooit? Dat zwerfafval gaat allemaal niet vanzelf weer weg. Want plastic is heel slim gemaakt, zodat het goedkoop en licht in gewicht is en erg lang mee gaat. De natuur kan plastic niet zelf afbreken en zo blijft het liggen of komt in de zee terecht. Dat noemen we de ‘plastic soup’.
Dieren kunnen het verschil niet zien tussen voedsel of plastic. Ze stikken er in of hun maag komt zo vol te zitten met plastic dat er geen écht voedsel meer bij kan. Daardoor verhongeren de dieren uiteindelijk. Of wat dacht je van visnetten of grote stukken plastic die in zee blijven liggen? Daar raken allerlei dieren in verstrikt, van zeehonden tot schildpadden. Wij van de Plastic Soup Foundation willen dat dit ophoudt en jij kunt ons helpen. Maar dan is het wel handig als jij alles over de plastic soup weet. En waarom zeg je plastic soep, maar schrijven wij steeds plastic soup?
Even wat feitjes over de plastic soep:
- In 1997 zeilde kapitein Charles Moore de oceaan over. Daar zag hij in bepaalde gebieden zoveel plastic ronddrijven, dat hij besloot om er onderzoek naar te gaan doen. Hij noemde dit toen de plastic soup. Omdat hij uit Amerika komt, schrijven we het vaak op z’n Engels met ‘ou’ in plaats van ‘oe’.
- Per jaar komt naar schatting 8 miljoen ton plastic in de zee terecht. Dat is gemiddeld 20.425 ton per dag. Een ton is hetzelfde als 1000 kilo! Kun jij uitrekenen hoeveel kilo dat in totaal is?
- In alle zeeën en rivieren is plastic afval te vinden. Zelfs in de meest afgelegen gebieden en in gebieden die tot voor kort nog niet door mensen beïnvloed waren! Zoals het Noordpoolgebied en de Europese diepzee.
- Elk jaar gaan miljoenen dieren dood door zee-afval. Dit is een schatting van UNEP, de milieuafdeling van de Verenigde Naties. Dit varieert van vissen tot (zee)vogels en van schildpadden tot dolfijnen en walvissen. In het Jeugdjournaal werd een Noordse stormvogel opengesneden. Bekijk het fragment om te zien wat er in zijn maag werd gevonden.
- Plastic deeltjes in zee trekken gifstoffen aan. Deze plastic deeltjes komen in de voedselketen terecht doordat vogels en vissen ze aanzien voor voedsel. De mens staat bovenaan deze voedselketen, dus wij krijgen dit ook binnen.
En wat je niet moet vergeten:
- Al het plastic dat ooit in de wereld is gemaakt, bestaat op de één of andere manier nog steeds. Plastic dat in de oceanen terechtkomt verdwijnt nooit, maar het breekt langzaam af in steeds kleinere stukjes tot je het niet meer met het blote oog kan zien. Dat noemen we micro- en nanoplastics.
- Elk jaar produceren we meer dan 300 miljoen ton plastic. Ongeveer de helft daarvan is voor eenmalig gebruik en wordt daarna meteen weer weggegooid. Als we hier zo mee doorgaan, zal er in 2050 meer plastic dan vis in de oceanen zitten!
- Wereldwijd worden er ongeveer 1 biljoen plastic tasjes per jaar gebruikt. Een biljoen is een miljoen keer een miljoen. Dat zijn meer dan één miljoen tasjes per minuut! Een plastic tasje wordt gemiddeld maar 15 minuten gebruikt.
Heb je hierna nog meer vragen over de plastic soep? Bekijk dan hier onze veelgestelde vragen.
Nieuw lespakket schooljaar 2018 – 2019
Wil jij met je klas aan de slag met het thema plasticsoep? Dat kan! Plastic Soup Foundation heeft een lespakket ontwikkeld voor groep 4 t/m 8 waarbij je samen met je leerlingen alles over plasticsoep komt te weten en actief aan de slag gaat om plastic verbruik te verminderen.Het programma, dat mogelijk wordt gemaakt door discounter Aldi, bestaat uit spannend en avontuurlijk lesmateriaal over de plasticsoep. Je ontvangt een speciale box met o.a. toegang tot een digitale lessenserie, plasticsoep uit Hawaï, posters, actiekaarten, een leesboek, een spannende en humoristische animatie over de wereld Onder Zee en een speciale Kidsweek over plasticsoep voor de hele klas. Uiteraard wordt er in de lessen aan verschillende kerndoelen gewerkt.
Het lespakket is nu gratis te bestellen op www.plasticsoupjunior.org.
