Het is betreurenswaardig dat papieren theezakjes steeds vaker worden vervangen door zakjes van plastic (PET, PLA of nylon), vaak in pyramide-vorm. Deze theebuideltjes kunnen niet bij het GFT afval of op de composthoop, maar alleen bij het normale huisvuil gedaan worden. Dat kan enige verwarring bij de consument veroorzaken, want aanwijzingen hiervoor staan niet op de verpakking. Lipton (van Unilever), bijvoorbeeld, vermeldt niet van welk materiaal de zakjes gemaakt zijn en geeft geen instructies voor afval. Zoals met alle producten zal een (klein) deel altijd in het milieu terechtkomen.
Vanwege de plastic vervuiling en de plasticsoep moeten we in het algemeen het aantal nieuwe en onnodige toepassingen van plastic niet uitbreiden, maar drastisch inperken.
De grootste bezwaren tegen theezakjes van plastic zijn echter van een andere orde. Door de hitte van het kokende water breken moleculen af en kunnen giftige stoffen zoals weekmakers loslaten. Dit geldt ook voor het drinken uit plastic bekertjes of voedsel verwarmen in een plastic bakje in de magnetron.
Over dit onderwerp bestaat de nodige onzekerheid, maar notoire theeleuten lopen logischerwijs het meest risico.
De sector verklaarde in 2018 dat het gebruik van plastic microbeads met 97,6% gedaald was en beloofde dat er in 2020 geen verzorgingsproducten meer verkocht zouden worden met plastic microbeads. Dergelijke producten worden echter nog altijd te koop aangeboden, blijkt uit wetenschappelijk onderzoek.
Journaliste Laura Hoogenraad heeft onderzoek gedaan naar het hergebruik van oude, versnipperde vloerbedekking vol chemicaliën in maneges. Ze doet er verslag van in dit artikel.
Op kinderspeelplaatsen wordt industrieel afval vol toxische stoffen gebruikt onder het mom van ‘circulaire economie.’
Voor het eerst hebben wetenschappers microplastics in de placenta aangetroffen. Ook blijkt uit recent onderzoek dat baby’s dagelijks 1,6 miljoen microplastics binnenkrijgen via voeding uit plastic flesjes.
“Plastic tasjes zijn beter”. Flinke blunder van Kassa Groen